روزی مردمان شهر کوفه دوازده  هزار نامه برای دعوت امام حسین به شهرشان ، فرستاده بودند که به اصطلاح خودشان امام بیایند وآنها را ازدست کفر وجهالت و ظلم وستم نجات دهند . امام به سویشان آمد و به دعوت آنها پاسخ داد، اما هیچ کدام از آنها هنگامی که امام حسین فریاد زد آیا کسی هست مرا یاری کند؟، به اولبیک نگفتند و یاریش نکردند.

وهمه به خاطر مظلومیت امام حسین در هنگام شهادت برای او اشک میریختند، به خاطر اینکه درآن زمان نبوده اند تا حتی هنگام شهادت یک کاسه ی آب به ایشان برسانند تا حداقل ذره ای از عطششان را  بکاهند ،اما همه ی این مردم از این موضوع غافل بودند که امام حسین در آن لحظه تشنه  آب نبود بلکه تشنه ی این بود که یک نفر به (هل من ناصر ینصرنی اش)لبیک گوید.

 وروزگار چرخید وچرخید وقصه ی نامردی نامردمان کوفه مثال تمام زبان ها شد وروزگار مرتبا تکرار می شود وتاریخ قصه های پند آموزی به ما میدهد، وشاید همین واقعه بود که باعث شد منافقان وکافران ملحد با خود فکر کنند که ملت ایران هم اگر پایش بیفتد میتواند مانند اهل کوفه باشد و شاید همین اندیشه ی باطل بودکه باعث شد این نامردان به فکر جسارت به تمثال مبارک نائب امام مان در فتنه ی 88بیفتند.
 
اما این ها چقدر نادان بودند که ندانستند ونفهمیدند وشاید هم نخواستند ببینند این موضوع را که اگر امام خامنه ای یک فریاد این عمار سر دهد، تمام ملت ایران عمارامام سیدعلی خواهند شد...

 ندانستند ونفهمیدند این موضوع را که امام سید علی مانند امام علی تنها یک میثم تمار ندارد که از حقش دفاع کند، بلکه ملت ایران میثم تمارامام سید علی هستند

 نمی دانستند ونمی فهمیدند، که وقتی همگی غدیر خم را در غدیر قم دیدند، حسابی جا خوردند و زبانشان در دهانشان باز ماند. آن لحظه، لحظه ای بود که شاید بالاخره دانستند و فهمیدند که ملت ایران مانند اهل کوفه نیست که امام سید علی تنها بماند...

 

به مناسبت هشتم ذی الحجه آغاز حرکت امام حسین از مکه به سوی کربلا